Промакло вам је нешто: не могу се изједначавати лексичке туђице са позајмљивањем синтактичких и творбених формација. Много је озбиљнија ствар када у језик дође нова синтактичка конструкција, модел творбе, нови графем, фонем — него кад се појави нова реч. Зато мислим да се с великом пажњом и опрезом мора посматрати ова конструкција (било да је творбена, било синтактичка), која је досад била на периферији језичког (лексичког) система (двадесетак турцизама, педесетак англицизама, углавном из разговорног језика).
Мени се чини да модел „именица + именица” ипак није општи творбени образац. Он се јавља при позајмљивању из лењости, и у сасвим ограниченим случајевима на домаћем терену (тако угл. код марки: јафа кекс, најк патике…). Не верујем да ће ико, творећи (терминолошку) синтагму од две мотивне именице, заобићи неконгруентни атрибут или придев на -ски ако за то нема разлога (овде има: системски је: ’који је грађен по систему, који се одвија по правилима система’, а не само ’који се односи на систем’). Управо треба испитати када и зашто до ових спојева долази. Рекао бих да немењању најпре подлежу кратке речи, од којих је тешко направити „звучан“ придев, као и оне где је то немогуће (џез, рок, поп, геј, гну, шунд, кич, голф, думдум……), затим речи које би имале знатно дужи придев (соло певање ~ солистичко певање), где придев не би био истог значења (Рендгенов апарат = ’чији?’, а не ’који, ког типа?’; Тојотини аутомобили — исто) и тако редом даље.
Неконгруентни атрибут исто није увек добро решење (мада бих ја пола ових Ђорђевих примера изговорио баш тако, с неконгр. атр.). Некад су у питању основе које се тешко мењају (какаду, гну), некад није ствар у именици него у непроменљивом придеву(!) (бордо [то онда никако није као баба Смиљана], драп, фер), некад није сасвим исто значење, а некад су разлике и стилске (кекс јафа је званичније него јафа кекс).
У овом конкретном случају, не видим зашто је болно решење администратор система, кад такве синтагме у именима за службена звања најнормалније функционишу (помоћник директора, управник рачуноводства, шеф катедре, асистент диригента…). Осим што, наравно, како би то рекла Д. Кликовац, не носе податак: „Ја сам модеран, елита, говорим престижно, пошто знам енглески“ (малограђанство верује да је енглеска реч престижнија него српска).
Није ствар толико у томе да ли смо ксенофобични и да ли верујемо да све страно уништава све домаће, него ваља раздвојити шта је од тог страног наноса стално а шта помодно. Ја не бих рекао да се овде ради о живом новоштокавском процесу. За преношење акцената, на пример, довољно нам је установити да не важи код неких страних речи да бисмо га отписали, а овде укупно имамо једва сто примера (па нека је и више!) на којима хоћемо да институционализујемо стандарднојезички принцип. За мене је то, гледано кроз језик као целину, периферна појава, која функционише само под одређеним условима (неке сам навео), али са социолингвистичке стране се, дабоме, ради о актуелном процесу који се размахује. Но, ми добро знамо да је норма селективна.