Мени се више свиђа самопроглашени праведник, јасно указује на ту нарцисоидну црту, док ми умишљени праведник не носи ту дозу ароганције, која се код таквих људи среће. На пример, могу да умишљам да знам да свирам клавир, али при томе не морам да будем и арогантан, сви ће ми се смејати и то је то. Aли ако сам себе прогласим за виртуоза, онда то обично прати и ароганција, као заштита од критике.