Па није само сећање. И даље чувам филмове на ве-ха-ес касетама који су снимани са старе РТ Београд. Пракса је и ономад била иста. Дакле, само то правило о црти код дијалога се не поштује, сва остала важе, па и бисмо за 2. л. мн. пот. гл. бити.
Филм и књига нису исто. У књизи наравно да нећемо одступати ни од каквих правописних правила, јер ту читамо којом нам брзином одговара, текст неће побећи после пар секунди.
Али кад ради превод за филм, он мора остати одређено време на екрану, како би гледалац пратио радњу филма и стигао да прочита превод. Не практикује се да превод буде дужи од 34 словна знака по реду, рачунајући све знакове, те дужи од два реда, јер онда заузима превелик део екрана, а поврх тога мора се испоштовати одређено трајање које се мери бројем словних знакова по секунди: сви професионални преводици неће ово спуштати испод 18, а најбољи раде са 15 знакова у секунди. То значи да двореда линија са по 34 знака у реду на екрану мора стајати најмање 4,5 секунде, а постићи то кад се брзо прича нимало није лако, јер треба скратити изговорен текст, угурати га у 34 знака и испоштовати трајање. Ако црта код првог саговорника и размаци након ње поједу три-четири словна знака, то је једна реч више која се може употребити или толико знакова који се могу изоставити, па се зато ово и ради.
Код нас је традиција преводити ТВ садржај, не синхронизовати, где, јасно, важе други стандарди од ових које поменух за израду квалитетних титлова.